We praatten er al zo lang over, om eens samen op weekend te gaan. Gewoon een onderonsje onder vriendinnen. Maar in onze 11-jarig durende vriendschap (wow, klinkt echt super lang nu dat hier zo zwart op wit staat!) waren we er nog nooit in geslaagd om er onder ons tweetjes eens tussenuit te muizen. Gelukkig gaf Eliza was Here.be ons een duwtje in de rug en zagen we daar plots een aanbod in de Algarve staan dat we niet konden afslaan. Het ging allemaal razend snel. Donderdagmiddag beslist dat we de dag nadien zouden vertrekken. Donderdagavond thuis komen van je werk en nog net tijd hebben om je valies te nemen. Gelukkig kan je via de website van Eliza was Here inloggen en staan alle vouchers en documenten die je nodig hebt in pdf-formaat op jou te wachten op één verzamelde pagina: vliegtickets, autovoucher, routebeschrijving,…
Het is ongetwijfeld het meest impulsieve dat we ooit deden samen. Wij, Jolijn en Steffie, de eeuwige twijfelaars. Wij, die er iedere keer weer uren over doen om te beslissen in welk restaurantje we gaan eten, waar we zullen afspreken of waar precies die daguitstap heen zal gaan. En ik geef toe: mijn hart klopte net dat tikkeltje harder in mijn keel.
Vrijdag. Gelukkig beschikt Jolijn over een stel topouders die ons met de wagen tot aan de vlieghaven van Rotterdam wilden brengen. Die vlieghaven in Rotterdam, waar we overigens nog nooit van gehoord hadden, is super klein, maar heeft wel een erg leuk dakterras met een zalig uitzicht op de vliegtuigen. Met de zon op ons bolleke konden we ons daar al voorbereiden om de juiste state of mind voor het komende weekend. Heerlijk!
Eeeeeeeen… Off we go! Richting Faro! Daar aangekomen werden we opgewacht door een shuttle bus van de verhuurmaatschappij van onze huurwagen. Alles was prima geregeld en zonder problemen gingen we op weg richting Tunes, waar we het komende weekend zouden doorbrengen. Rond 20.45u lokale tijd (21.45u dus in België) kwamen we aan. Nadat we in ons appartement werden onthaald en de nodige uitleg gekregen hadden, dachten we dat we zowat op de grond gingen vallen van de honger. De gastvrouw vertelde ons dat er op 10 minuutjes rijden een shopping mall was met een food floor die tot 23u open was. Aangezien we ook nog inkopen moesten doen voor ont ontbijt van de dag nadien, was dat zowat de enige keuze die we hadden. Uit de tien verschillende fastfood-opties die we daar hadden, kozen we uiteindelijk voor een pita falafel. Je hebt geen idee hoe goed dat smaakte op die moment! 
Maar hopelijk was hierbij de trend niet gezet voor de komende dagen.
De volgende ochtend bleek het stralend weer te zijn en werd ik bij het openen van het raam super aangenaam verrast door dit mooie uitzicht, leuke terrasjes en een binnenplaats!
Omdat we geen research hadden kunnen doen wegens de last minute beslissing en omdat er ook geen wifi was op ons appartement, besloten we eerst naar aanraden van de gastvrouw, de zaterdagmarkt in Loulé te bezoeken. Zalig weer en heerlijke sfeer. Ik was meteen in vakantiestemming en ook Jolijn liep met een aanstekelijke smiley face rond.
Toen we de markt gezien hadden, besloten we de rest van het dorpje nog wat te verkennen.
Loulé heeft ook een super grote begraafplaats. Het is fascinerend om te zien hoe erg het eren van de doden hier verschilt van bij ons. De plaatsen waar de urnes worden bewaard is voorzien van een glazen raam, waarvan telkens een heel persoonlijk tafereel wordt gemaakt. Kitsch ten top, maar het heeft iets. Hier voel je dat veel mensen hier nog diep katholiek zijn.
Onze maag begon weer te knorren en we hadden ook wel zin om de zilte zeelucht te proeven. We besloten richting Albufeira te rijden en daar lunch te zoeken. Ik kan daar voorlopig niet meer over vertellen dan het volgende: Slechtste. Beslissing. Ooit. ‘Oord van verderf’ zou ik het nog net niet noemen, maar het komt in de buurt. Denk: toeristen, toeristen en nog eens toeristen, discotheken, schreeuwerige menukaarten met lelijke afbeeldingen, menukaarten in het Nederlands (!), dikke billen in veel te korte shortjes, papperige verbrande buiken en luidruchtige Britten. Maar we hadden honger en er was een tafeltje vrij met uitzicht op zee. Er zijn ergere dingen denk ik dan…
Na onze lunch stapten we weer in de wagen richting Alte, een super gezellig dorpje met een riviertje, mooie straatjes en prachtige uitzichten. Genieten! Absoluut de moeite waard om daar even te stoppen wanneer je in de Algarve vertoeft!
We besloten terug naar ons appartementje te gaan om ons even op te frissen en onderweg kwamen we dit tegen. Machtig, toch???
Rond 19.30u trokken we dan richting Silves, want daar hadden we tijdens onze dorpjes-doortocht overdag een leuk restaurantje gezien waar ze ook enkele lekkere vegetarische gerechtjes op de kaart hadden staan: Taberna Almedina. Ik koos voor gegrilde zeebaars en genoot van het lekkere, verse no-nonsense food, gecombineerd met de heerlijke Portugese sfeer.
De dag nadien maakten we een zalige strandwandeling in Portimão. Foto’s kunnen nooit weergeven hoe imposant het daar werkelijk is, maar zeggen ongetwijfeld toch meer dan woorden:
Na onze indrukwekkende 1.5 uur durende wandeling op strand en langs de kliffen, was er dan dat klein akkefietje met de autosleutel. Ja hoor, ik sloeg er uiteraard weer in de autosleutel kwijt te spelen. Jammer genoeg ontdekte ik dat pas net op het moment waarop we allebei uitgeput en uitgehongerd weer aan de wagen waren. Eén woord omvat mijn gevoel van die minuut waarop ik de inhoud van mijn tas om kieperde en geen sleutel zag liggen: PANIEK! Gelukkig kon ik me nog één moment herinneren waarop ik mijn tas had afgedaan om een foto te maken. Op automatische piloot liepen we naar die plek en jawel, de autosleutel lag daar nog te glimmen op de grond! Euforie, tranen, omhelzingen, gelukzaligheid en vooral enorme opluchting dat ons weekend niet helemaal verwoest was kwamen naar boven.
Dat beetje energie dat we nog hadden na de wandeling waren we nu volledig kwijt. We trokken dan maar naar Masala House een beetje verder in de stad om weer op te laden. Volgens Trip Advisor de beste Indiër in town. Het was echt heel erg lekker en de bediening was top! Onze ober – ‘Hi, I’m Rocky’ – heeft ons alleszins wel kunnen overtuigen dat het het beste Indische eten in Portimao en omstreken was.
Nadien besloten we nog even langs Faro te gaan, maar dat was zo doods als een kerk in een gemiddeld Vlaams dorpje op zondag tegenwoordig, dus hebben we verder nog wat rond gereden naar dorpjes in de buurt, maar allemaal even doods. Op zondag valt er dus duidelijk niet veel te beleven.
Na enkele uren rond gedwaald te hebben, besloten we terug te gaan naar Loulé om te eten. Daar aangekomen, bleek dat er net die dag een processie door de straten was gegaan, gatver, hadden we dat geweten!!! Er heerste nog een leuke drukte op de straten en we hebben dan ook nog eventjes rond gedwaald om de sfeer op te snuiven.
Na een tijdje begonnen onze magen toch wel weer te grollen, dus kon de zoektocht naar food beginnen! Niet simpel met een vegetariër in het gezelschap in een land waar vlees en vis koning zijn. Maar waar een wil is, is een weg en uiteindelijk vonden we een typisch Portugees restaurantje, A Muralha, waar er ook een lekkere omelet met groentjes op de kaart stond.
De geur van gegrild vlees en gegrilde vis liet me al twee dagen watertanden en ik koos dan ook resoluut voor de gegrilde kip. Heerlijk! Na een dag vol avontuur precies wat ik nodig had! De kip was zoooooo crunchy aan het vel, maar zooooooooooo sappig binnenin, on-ge-loof-lijk! Om vingers af te likken en dat deed ik dan ook. Leuk extraatje: Voor de gegrilde kip, een groentenomelet, een extra salade, een glas rode wijn en een grote fles bruiswater, waren we slechts 18 euro kwijt!
En met dit feestmaal kwam er dan ook een einde aan onze trip. De volgende ochtend sloten we de deur van ons klein stukje paradijs, leverden we de wagen af en vlogen we terug richting België.
